«ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ »
A Σε μια περίοδο όπου οι δρόμοι και οι πλατείες όλης της Ελλάδας γεμίζουν με τις οργισμένες φωνές των νέων, των εργαζομένων και όλων αυτών που πλημμυρίζουν τους δρόμους, εμείς παίρνουμε την απόφαση να είμαστε μαζί με όλους αυτούς που αγωνίζονται για την ζωή και την αξιοπρέπεια.
Ο αγώνας για τη ζωή, μέσα στις αντίξοες συνθήκες που βιώνουμε γίνεται πραγματικά ένας αγώνας επιβίωσης και η καθημερινότητα μας μετασχηματίζεται σε μια τέχνη του «να ζεις». Η Τέχνη αποτελεί το μοναδικό ίσως συστατικό της κοινωνικής μας συνύπαρξης που καταφέρνει να εξυψώσει και να απαλύνει τη ζωώδη φύση μας στο επίπεδο της ευγένειας και της αξιοπρέπειας. Αυτές τις μέρες θέτουμε τους εαυτούς απέναντι σε ένα σύστημα που σκοτώνει ακόμα και αυτό το δικαίωμα για την ύπαρξη• απαξιώνει την προσωπική μας τέχνη για αγώνα, για τη ζωή. Η αίσθηση του θανάτου γίνεται δόρυ που σχίζει και διχάζει την Τέχνη στην κραυγή και τη σιωπή. Σήμερα που το δικαίωμα στη ζωή, τη μόρφωση και τη δουλειά αμφισβητείται, έχουμε ανάγκη η τέχνη να συμπορεύεται με τον άνθρωπο, να κραυγάζει τη φωνή του και να μη σωπαίνει ούτε στη σιωπή του.
Ως νέοι αυτής της κοινωνίας εκφράζουμε το δικαίωμά μας για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον. Το εκφράζουμε σε ένα χώρο που διαμορφώνεται η Τέχνη. Γιατί η Τέχνη οφείλει να προβληματίζει, να επαγρυπνά και να αφυπνίζει, για έναν κόσμο ελπιδοφόρο και ηθικά ανώτερο.
Η δολοφονία του 15χρονου Αλέξη ήταν η αφορμή να αναδυθούν όλοι οι αργοί θάνατοι που βιώνουμε στην καθημερινή μας ζωή: από την εργασία και την εκπαίδευση μέχρι τον χαμένο ελεύθερο χρόνο μας και τις ανασφάλειες που παράγει αυτό το σύστημα. Ένα σύστημα που θρέφει και θρέφεται από την αδικία. Σ' αυτή τη συγκυρία δεν υπάρχουν δικαιολογίες και μισόλογα. Όλοι πρέπει να πάρουμε θέση.
Πάντα «έρχεται η στιγμή που πρέπει να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις...».
Ο αγώνας για τη ζωή, μέσα στις αντίξοες συνθήκες που βιώνουμε γίνεται πραγματικά ένας αγώνας επιβίωσης και η καθημερινότητα μας μετασχηματίζεται σε μια τέχνη του «να ζεις». Η Τέχνη αποτελεί το μοναδικό ίσως συστατικό της κοινωνικής μας συνύπαρξης που καταφέρνει να εξυψώσει και να απαλύνει τη ζωώδη φύση μας στο επίπεδο της ευγένειας και της αξιοπρέπειας. Αυτές τις μέρες θέτουμε τους εαυτούς απέναντι σε ένα σύστημα που σκοτώνει ακόμα και αυτό το δικαίωμα για την ύπαρξη• απαξιώνει την προσωπική μας τέχνη για αγώνα, για τη ζωή. Η αίσθηση του θανάτου γίνεται δόρυ που σχίζει και διχάζει την Τέχνη στην κραυγή και τη σιωπή. Σήμερα που το δικαίωμα στη ζωή, τη μόρφωση και τη δουλειά αμφισβητείται, έχουμε ανάγκη η τέχνη να συμπορεύεται με τον άνθρωπο, να κραυγάζει τη φωνή του και να μη σωπαίνει ούτε στη σιωπή του.
Ως νέοι αυτής της κοινωνίας εκφράζουμε το δικαίωμά μας για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον. Το εκφράζουμε σε ένα χώρο που διαμορφώνεται η Τέχνη. Γιατί η Τέχνη οφείλει να προβληματίζει, να επαγρυπνά και να αφυπνίζει, για έναν κόσμο ελπιδοφόρο και ηθικά ανώτερο.
Η δολοφονία του 15χρονου Αλέξη ήταν η αφορμή να αναδυθούν όλοι οι αργοί θάνατοι που βιώνουμε στην καθημερινή μας ζωή: από την εργασία και την εκπαίδευση μέχρι τον χαμένο ελεύθερο χρόνο μας και τις ανασφάλειες που παράγει αυτό το σύστημα. Ένα σύστημα που θρέφει και θρέφεται από την αδικία. Σ' αυτή τη συγκυρία δεν υπάρχουν δικαιολογίες και μισόλογα. Όλοι πρέπει να πάρουμε θέση.
Πάντα «έρχεται η στιγμή που πρέπει να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις...».
«όποιος δεν επιμένει για τις δίκαιες διεκδικήσεις του,
φέρνεται ανήθικα
όποιος πετάει το δίκιο του στο δρόμο, αφήνει το δίκιο
άδικο να γίνει
όποιος τον χυδαίο στην θέση του δεν βάζει,
τη χυδαιότητα ενθαρρύνει
όποιος δεν τρώει απ' το κοινό τραπέζι, διαφθείρει την συνείδηση αυτών που τρώνε»।
Μπ. Μπρεχτ
φέρνεται ανήθικα
όποιος πετάει το δίκιο του στο δρόμο, αφήνει το δίκιο
άδικο να γίνει
όποιος τον χυδαίο στην θέση του δεν βάζει,
τη χυδαιότητα ενθαρρύνει
όποιος δεν τρώει απ' το κοινό τραπέζι, διαφθείρει την συνείδηση αυτών που τρώνε»।
Μπ. Μπρεχτ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου