ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΩ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙ

Πόσα όνειρα μπορείς να κυνηγάς, όταν η εφηβεία πνίγεται στο αίμα; Πόση οργή μπορεί να ξεσπάσει το νεκρό σώμα ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού; Το ποτήρι ξεχείλησε. Το τελευταίο προσωπείο του κράτους άρπαξε φωτιά. Ξεχύνονται στους δρόμους οι νέοι, ξεχύνεται ο λαός, το σώμα αυτής της πολιτείας της ακυβέρνητης δεν πειθαρχεί άλλο, ουρλιάζει ενάντια σε μία Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της εδώ και χρόνια. Στρέφεται ενάντια στους καρεκλοκένταυρους εξουσιαστές του, στους πατριδοκάπηλους προγονολάτρες που ξεπουλάνε τον πολιτισμό του, σε όλους εκείνους που το διατηρούν μισοπαράλυτο σε νάρκωση, για να κερδοσκοπούν από το αίμα του. Η Ελλάδα δεν είναι το κράτος. Η Ελλάδα είναι οι πολίτες της. Και συνέχειά της τα όνειρά τους. Και αυτές τις μέρες, τις πνιγμένες μέσα στην ασφυξία του θανάτου, είναι γεμάτη ζωή...