Η ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ από το site του Εθνικού Θεάτρου

«Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν ενδιαφέρεται για κανέναν. Κανείς»
Μπερνάρ-Μαρί Κολτές, Ρομπέρτο Τσούκο

Τα γεγονότα που ζούμε τις τελευταίες ημέρες, ανεξάρτητα από την αιτία και τα συγκεκριμένα αποτελέσματά τους, υπενθυμίζουν σε όλους ότι η νέα γενιά είναι εδώ. Δεν έχει εφησυχάσει, δεν έχει αδρανήσει, ασφυκτιά και αντιδρά. Με μια απόσταση από τη συναισθηματική ένταση των πρώτων ημερών, εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι η αντίδραση αυτή είναι το ξέσπασμα μιας συσσωρευμένης ενέργειας που έχει καταπιεστεί και μιας νεολαίας που έχει την ανάγκη να εκφραστεί και να δείξει τη δύναμή της.

Αυτό που αιφνιδιάζει ίσως είναι η διάρκεια αυτής της αντίδρασης, ο όγκος και ο παλμός της. Οι νέοι –μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι- δεν δείχνουν να εμπιστεύονται ένα κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο που αναπτύχθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο τα τελευταία χρόνια, στο όνομα δήθεν του δικού τους μέλλοντος. Το μοντέλο αυτό μοιάζει να λειτουργεί τελικά ερήμην τους και να τους αφήνει μονίμως στο περιθώριο.

Η έξαρση της αντίδρασης είναι σίγουρα ένα φαινόμενο των καιρών. Η βία και η καταστροφή είναι οι παθογένειές του. Η δράση όμως, η αμφισβήτηση και ο αναβρασμός αποδεικνύουν –ευτυχώς- ότι υπάρχουν ακόμη ζωντανά κύτταρα που δεν βαριούνται, δεν αδιαφορούν, δεν πιστεύουν ότι όλα είναι μάταια, δεν έχουν μπει στο μεγάλο χωνευτήρι.

Μια κοινωνία που θέλει να σέβεται την ύπαρξή της δεν οφείλει απλά να ακούσει τη νέα γενιά. Οφείλει να την κάνει συμμέτοχο στις αποφάσεις. Για το Εθνικό Θέατρο οι νέοι άνθρωποι δεν είναι μόνο ένα μέρος του κοινού του. Είναι η ίδια η σπονδυλική του στήλη, αφού η τέχνη οφείλει να τροφοδοτείται και να ξεσκουριάζει με τους νέους, που δεν είναι μόνο αποδέκτες, αλλά και φορείς –εξ’ ορισμού- της ανανέωσης της. Στο Εθνικό προσπαθούμε να κρατάμε συντονισμένες κεραίες στις αγωνίες των καιρών και μέσα από τις επιλογές του ρεπερτορίου μας να είμαστε κοντά στην κοινωνική επικαιρότητα.

Υπάρχει ένας επαναστατημένος νεαρός που κυκλοφορεί ανάμεσά μας, αμφισβητώντας τις δομές της κοινωνίας και ενεργώντας με το ένστικτο: λέγεται Ρομπέρτο Τσούκο. Υπάρχει μια ολόκληρη παρέα μαθητών, ο Μέλχιορ, η Βέντλα, ο Μόριτς, η Ίλζε, η Μάρτα, που αισθάνονται ότι δάσκαλοι και γονείς μιλούν ξένη γλώσσα, που αναζητούν απαντήσεις στο ξέσπασμα της ερωτικής τους επιθυμίας, που μένουν ξεκρέμαστοι, χωρίς μέλλον και απαιτούν να ζήσουν εδώ και τώρα το Ξύπνημα της Άνοιξής τους. Υπάρχει τέλος ένας «ιδιαίτερος» νέος, που ασκεί βία στο όνομα της αγάπης, που στερεί την ελευθερία στο όνομα της ελευθερίας, που είναι κοινωνικά απομονωμένος γιατί είναι διαφορετικός, που μοιράζεται με μια νέα κοπέλα μια απρόβλεπτη και επικίνδυνη κοινή εμπειρία: είναι ο Βόλφγκανγκ και δίπλα του η Φαμπιέν. Όλοι αυτοί συναντιούνται κάθε βράδυ στις σκηνές του Εθνικού Θεάτρου. Σας καλούμε να τους γνωρίσετε και να τους κατανοήσετε. Καλούμε και τη νέα γενιά να βιώσει από μια άλλη οπτική γωνία τις αγωνίες της.

Στον προγραμματισμό της περιόδου έχει προβλεφθεί για τα μέσα Ιανουαρίου μια ανοιχτή συζήτηση με θέμα ακριβώς τα αδιέξοδα των νέων ανθρώπων, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Αισθανόμαστε ότι το βήμα αυτής της συζήτησης τους ανήκει. Και το δίνουμε κυρίως σε αυτούς.

Ο Όσκαρ Ουάιλντ λέει: «Οι γέροι πιστεύουν τα πάντα. Οι μεσήλικες υποπτεύονται τα πάντα. Οι νέοι ξέρουν τα πάντα.» Δεν είναι απλά ένα ευφυολόγημα. Είναι η αλήθεια. Μένει να το πιστέψουμε.

Σάββας Κυριακίδης
Υπεύθυνος Δραματολογίου


http://www.n-t.gr/el/thought_month/