Σε ανακοίνωση του blog μας στις 20 Δεκεμβρίου γράφουμε μεταξύ άλλων ότι " τα βάζουμε πρώτα με τον εαυτό μας" καθώς και ότι ζητάμε "έναν κόσμο που θα χωράει πολλούς κόσμους". Αν θα θέλουμε να είμαστε ήσυχοι λοιπόν με την συνείδησή μας θα πρέπει να είμαστε και έτοιμοι να ακούσουμε όλες τις άλλες φωνές. Έτσι παραθέτουμε άρθρα σημερινών εφημερίδων που αναφέρονται στα γεγονότα της Παρασκευής και της Κυριακής...
Οι «απρόσκλητοι» ανέβηκαν στο σανίδιΦοιτητές δραματικών σχολών διαδήλωσαν στις θεατρικές αίθουσες της Αθήνας «Η ζωή μιμείται την τέχνη πολύ περισσότερο απ΄ ό,τι η τέχνη μιμείται τη ζωή» είχε πει ο Οσκαρ Γουάιλντ. Και την περασμένη Κυριακή περίπου εκατό φοιτητές δραματικών σχολών τον δικαίωσαν.
Παίρνοντας ως αφετηρία την Πειραιώς και το έργο «Οκτώ γυναίκες», συνεχίζοντας στις «εμπορικές» σκηνές του Ψυρρή και καταλήγοντας στις πολυσύχναστες του κέντρου, έμπαιναν στο θέατρο εν όσω η παράσταση βρισκόταν σε εξέλιξη. Ανέβαιναν στη σκηνή, αναρτούσαν πανό με συνθήματα, διάβαζαν σύντομα αλλά περιεκτικά κείμενα και απαντούσαν ακόμη και στα πιο αιχμηρά σχόλια των σαστισμένων θεατών. Οι διαδηλώσεις μεταφέρθηκαν από τους δρόμους στο σανίδι. Και ξαφνικά, ο χιλιοφορεμένος θεατρικός όρος «interactive» (διαδραστικό) απέκτησε άλλο νόημα.
Αξέχαστη πρεμιέρα
Μπορεί ο υπουργός Πολιτισμού κ. Μ. Λιάπης να μην έκανε τελικά ποδαρικό στη Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού Θεάτρου την περασμένη Παρασκευή, εκπρόσωποι όμως της κατάληψης της ΑΣΟΕΕ και φοιτητές δραματικών σχολών (με πρωτοβουλία των πρώτων) φρόντισαν η πρεμιέρα του «Ρομπέρτο Τσούκο» να μείνει αξέχαστη. Οπως μας ενημέρωσε ο υπεύθυνος της σκηνής κ. Γ.Κωνσταντακόπουλος , «άνθρωποι από την ασφάλεια του υπουργού μάς ανακοίνωσαν τελευταία στιγμή ότι δεν επρόκειτο να παρευρεθεί για λόγους ασφαλείας.Και ενώ στην πρεμιέρα δεν υπήρχαν διαθέσιμα εισιτήρια παρά μόνο προσκλήσεις,υποψιαστήκαμε ότι κάποιοι μπορεί να έρχονταν... απρόσκλητοι». Τα φώτα άναψαν, οι πόρτες άνοιξαν, τα πανό αναρτήθηκαν, τα κείμενα των φοιτητών διαβάστηκαν. Ακολούθησε ωριαία ψηφοφορία μεταξύ του πολυάριθμου θιάσου και αποφασίστηκε ότι η παράσταση δεν θα συνεχιζόταν.
Χειροκροτήματα και αντιδράσεις
Οι φοιτητές επέλεξαν να επισκεφθούν παραστάσεις με πολυάριθμο κοινό, έτσι ώστε να δημιουργήσουν αίσθηση και τα κατάφεραν. Οι περίπου επτακόσιοι θεατές της παράστασης «8 γυναίκες» (Πειραιώς 260) χειροκρότησαν την κίνηση των παιδιών και οι ηθοποιοί αποφάσισαν να συνεχίσουν κανονικά την παράσταση, αφού όπως μας εξήγησε ο Κοσμάς Φοντούκης, εις εκ των πρωταγωνιστών, «ήταν μια ειρηνική κίνηση, σχεδόν μυσταγωγική, οι φοιτητές μάλιστα πρόσεξαν πού θα πατήσουν για να μη λερώσουν το ολόλευκο σκηνικό» . Δεν συνέβη όμως παντού το ίδιο. Φτάνοντας στο «Παλλάς» - είχε αρχίσει να πέφτει «σύρμα» από τους προηγούμενους σταθμούς και οι υπεύθυνοι ήταν ψυχολογικά προετοιμασμένοι- οι φοιτητές είχαν μεν την τύχη να βρίσκεται εκεί ο ίδιος ο σκηνοθέτης της «Μήδειας», ο οποίος τους καλωσόρισε και είπε ότι είναι με το μέρος τους, φεύγοντας όμως οι θεατές άρχισαν να αντιδρούν με τη συνήθη ατάκα: «Μα τι πράγματα είναι αυτά;». Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου πρότεινε να γίνει ένα πεντάλεπτο διάλειμμα ανασύνταξης, αλλά τελικά οι περισσότεροι θεατές αποχώρησαν παίρνοντας τα λεφτά τους πίσω και η παράσταση διακόπηκε. Οσο για τον «Μπακαλόγατο» στο θέατρο Μουσούρη, μπορεί να μην έγινε «Της Κακομοίρας», αλλά επειδή οι διαδηλωτές πέτυχαν την παράσταση προς το τέλος το κοινό άρχισε να δυσανασχετεί. «Τι τα λέτε σ΄ εμάς; Βλέπετε κανέναν εκπρόσωπο του κράτους εδώ μέσα;» φώναξε μια θεατής στο κορίτσι που διάβαζε το κείμενο διαμαρτυρίας. «Ολοι εκπρόσωποι του κράτους είμαστε. Και εσείς κι εμείς. Πρέπει να κάνουμε κάτι λοιπόν» της απάντησε. Πιο... ανεπίδεκτο διαδηλώσεων αποδείχτηκε το Θέατρο Τέχνης: οι ταξιθέτριες πανικοβλήθηκαν- μέγα λάθος σε περιπτώσεις που βλέπεις εκατό άτομα να εισέρχονται σε μια ήδη γεμάτη αίθουσα-, αλλά και οι ηθοποιοί συνέχισαν να παίζουν «Το αμάρτημα της μητρός μου» του Γ.Βιζυηνού σαν να μη συνέβαινε τίποτα, ακόμη κι όταν οι φοιτητές είχαν ανέβει στη σκηνή. Ακολούθησε διαγωνισμός «ποιος θα καλύψει ποιον» ανάμεσα στην ηθοποιό που έπαιζε τον ρόλο της και στο κορίτσι που προσπαθούσε να παίξει ρόλο στο κλίμα των ημερών. «Ντροπή!Εδώ είναι χώρος τέχνης! Δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό!» αναφώνησε ένθερμος θεατρόφιλος. Τότε οι φοιτητές αναγκάστηκαν να πουν ότι σπουδάζουν και οι ίδιοι υποκριτική. «Δεν θέλουμε να το αποκαλύπτουμε εξ αρχής, διότι αν το κάνουμε το κοινό δεν πρόκειται να ξεβολευτεί. Θέλουμε να πιάσουμε τους θεατές εξ απίνης, να νιώσει ταραγμένο, αλλά όχι απειλημένο. Δεν είμαστε κουκουλοφόροι,φοράμε τα φουλαράκια και τα καπελάκια μας και διεκδικούμε ένα βήμα λόγου» εξηγεί φοιτήτρια του Εθνικού που συμμετείχε στο εγχείρημα.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΣΤΕΡΟΠΗΛΑΖΑΡΙΔΟΥ Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008
Ειρηνική «εισβολή» χωρίς κουκούλες σε 13 θέατρα
ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΙΚΗ αλλά αποφασιστική «εισβολή» διαμαρτυρόμενων νεαρών- σπουδαστών, βασικά, δραματικών σχολών- δέχτηκαν το βράδυ της Κυριακής δεκατρία τουλάχιστον από τα μεγάλα θέατρα της Αθήνας. «Αλίκη», «Αποθήκη», «Διάνα», «Εμπορικόν», «Ήβη», «Θέατρον», «Κιβωτός», «Μικρό Παλλάς», «Μουσούρη», «Παλλάς», «Πειραιώς 131», «Πειραιώς 260», «Τέχνης»/ Υπόγειο είδαν τις παραστάσεις τους να διακόπτονται από μία ομάδα περίπου 60- 70 ατόμων. Οι νεαροί ακολούθησαν την ίδια μέθοδο που εφαρμόστηκε και στην «επίσημη» πρεμιέρα του «Ρομπέρτο Τσούκο» στο Εθνικό: μπήκαν, ανέβηκαν στη σκηνή, άπλωσαν πανό με συνθήματα - «Εξεγερμένο το Νέο Έτος», «Όλοι στους δρόμους»...- διάβασμα μιας προκήρυξης: «Δεν αντιδρούμε για την αντίδραση. Δεν αντιδρούμε σε καμία περίπτωση ως “καλλιτέχνες”. Δεν είμαστε “καλλιτέχνες”. Τα αιτήματά μας δεν είναι ορμονικά. Είναι συνειδητά. Δεν αντιπροσωπευόμαστε από την παραδοσιακή πολιτική. Από καμία ίσως πολιτική που μας φέρνει έτσι στο σήμερα. Ζητάμε έναν κόσμο όπου το άτομο, ελεύθερο, να μιλά, να πιστεύει και να πράττει με γνώμονα το κοινό καλό, λυτρωμένο από τον τρόμο και την αθλιότητα. Έναν κόσμο που θα χωράει πολλούς κόσμους. Θα εξασφαλίζει την ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων. Έναν κόσμο αλληλεγγύης, αλήθειας κι ελευθερίας που θα προωθεί την ένταξη και την ισότιμη θέση του καθένα. Ζητάμε από όλους να ξεπεράσουμε τα προσωπικά μας όρια που μας έχουν οριστεί από τα κοινωνικά πλαίσια. Έχουμε καθήκον απέναντι στον συνάνθρωπό μας με τον οποίον έχουμε χάσει επαφή». Στη συνέχεια αποχωρούσαν. Σε όλα τα θέατρα αρκετοί από το κοινό χειροκρότησαν αλλά δεν έλειψαν και οι αρνητικές αντιδράσεις, ενώ οι επί της σκηνής μάλλον ευνοϊκά υποδέχτηκαν την «παρέμβαση»- ο Λάκης Λαζόπουλος στο «Θέατρον», ο Χρήστος Λούλης και ο Χρήστος Στέργιογλου στο «Πειραιώς 260», ο Γιάννης Βούρος στο «Αλίκη», ο Πέτρος Φιλιππίδης στο «Μουσούρη» μίλησαν μάλιστα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα δημιουργήθηκε στο «Παλλάς» όπου ο Δημήτρης Παπαϊωάννου «υποδέχτηκε» τους νέους στη σκηνή αλλά όταν έφυγαν και οι χορευτές αποφάσισαν να μη συνεχίσουν την παράσταση- σε αντίθεση με όλα τα άλλα θέατρα όπου οι παραστάσεις συνεχίστηκαν κανονικά- και προτάθηκε στους 1.200 θεατές είτε να εξαργυρώσουν τα εισιτήριά τους είτε να τα ανταλλάξουν με εισιτήριο για άλλη μέρα, εκείνοι αντέδρασαν έντονα και ο χορογράφος και οι υπεύθυνοι του θεάτρου έγιναν αποδέκτες έντονων διαμαρτυριών. Αξίζει να σημειωθεί πως η ομάδα των «εισβολέων» με γυμνά πρόσωπα επέλεξε θέατρα με κατά τεκμήριο μεγάλο κοινό.
Εφημεριδα "ΤΑ ΝΕΑ"
Τρίτη 23 Δεκεμβρίου
Με χειροκρότημα υποδέχθηκαν ηθοποιοί και θεατές τούς φοιτητές που έκαναν συμβολική κατάληψη σε κεντρικά θέατρα της ΑθήναςΤο χρονικό μιας προαναγγελθείσας ειρηνικής πορείας. Η αρχή έγινε την Παρασκευή στην επίσημηπρεμιέρα του «Ρομπέρτο Τσούκο» στη Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» στο Εθνικό Θέατρο.
Προχθές, Κυριακή, ένας περιφερόμενος «θίασος» σπουδαστών δραματικών σχολών και λοιπών φοιτητών επισκέφτηκε πάνω από δέκα κεντρικά θέατρα της Αθήνας. Η απόφαση ελήφθη στην υπό κατάληψη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, με τους φοιτητές να αποφασίζουν να παρέμβουν σε κεντρικά αθηναϊκά θέατρα καταλαμβάνοντας για 5’-10’ τη σκηνή και διαβάζοντας μία προκήρυξη που άρχιζε ως εξής: «Δεν αντιδρούμε για την αντίδραση. Οι νέοι δεν είναι γκέτο. Νέος είναι όποιος μπορεί να ελπίζει και να παλεύει ΔΙΑΚΙΝΔΥΝΕΥΟΝΤΑΣ. Γι’ αυτό καλούμε όλους του γύρω μας να γίνουν νέοι».
Η πορεία των «ποιητών των δρόμων» ξεκίνησε στις 19.30 από το θέατρο της Πειραιώς 260 και ολοκληρώθηκε περίπου στις 23.30 στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Ενδιαμέσως, διέσχισαν την οδό Πειραιώς περνώντας από το «Θέατρον» και το «Βιοπαλαιστή» του Λάκη Λαζόπουλου, Πειραιώς 131, Κιβωτός, συνέχισαν στου Ψυρρή στο Αποθήκη, Ήβη, Εμπορικόν και έπειτα κινήθηκαν προς Σύνταγμα, σε τρείς ακόμη γνωστές (και εμπορικές) σκηνές: Μουσούρη, Αλίκη και Παλλάς.
Υποδοχή με χειροκρότημαΌταν έκαναν την πρώτη τους στάση στις «8 Γυναίκες», οι ηθοποιοί τούς κάλεσαν στη σκηνή, δίνοντάς τους μάλιστα κι ένα μικρόφωνο. «Καλησπέρα σας, θα θέλαμε να κάνουμε μια παρέμβαση». Το κοινό αρχικά μούδιασε. Όταν όμως ολοκλήρωσαν το λόγο τους, οι ηθοποιοί τούς χειροκρότησαν και τους μιμήθηκε και το κοινό.
Ο
Χρήστος Λούλης πήρε το λόγο: «
Αυτό δεν είναι ένα διαφημιστικό διάλειμμα του τύπου ‘‘χειροκροτάμε και τελειώσαμε’’. Αυτό που γίνεται εδώ αυτή τη στιγμή αλλά και στους δρόμους εκεί έξω ας το σκεφτούμε λίγο παραπάνω». Ο Νίκος Καραθάνος προσκάλεσε τους διαδηλωτές να παραμείνουν μαζί τους πάνω στη σκηνή, αλλά αυτοί αποκρίθηκαν -με χιούμορ- ότι έχουν να επισκεφτούν κι άλλους την ίδια νύχτα.
Σειρά είχε τώρα ο «Βιοπαλαιστής» του
Λάκη Λαζόπουλου. Όπως μας είπε, «
τα παιδιά μπήκαν με ωραίο και δυναμικό τρόπο. Κέρδισαν τον κόσμο με τον τρόπο που στάθηκαν και μίλησαν στη σκηνή. Το κοινό ξαφνιάστηκε ευχάριστα και τους αποθέωσε». Οι φοιτητές έκλεισαν την ομιλία τους με τη ρήση: «
Η οργή μας είναι μασκαρεμένος φόβος για το αύριο. Τα όνειρα θα λάβουν εκδίκηση».
Στο Εμπορικόν, ο
Χρήστος Χατζηπαναγιώτης είδε ξαφνικά «
ένα χείμαρρο από παιδιά να κατευθύνονται προς τη σκηνή. Μας είπαν να πάμε μαζί τους στους δρόμους. Τους απάντησα ότι εμείς είμαστε μαζί τους, παίζοντας αυτή την παράσταση για τον κόσμο».
Ελεύθερος Τύπος, Τρίτη, 23.12.08
(...)Το ίδιο συνέβη και στο θέατρο που πρωταγωνιστεί ο Πέτρος Φιλιππίδης. Ομάδα νεαρών ηθοποιών εισέβαλε στο θέατρο και διέκοψε την παράσταση. Οι φοιτητές άπλωσαν ένα πανό και ζήτησαν από τους θεατές να τους ακούσουν.Αφού τόνισαν ότι δεν υποκινούνται από κανέναν και εκπροσωπούν μόνο τον εαυτό τους, οι φοιτητές μίλησαν για τα προβλήματα της καθημερινότητας και για το γεγονός ότι οι νέοι όχι μόνο πρέπει να συνεχίσουν να ονειρεύονται, αλλά και να υλοποιήσουν τα όνειρά τους.Ο Πέτρος Φιλιππίδης δεν διαμαρτυρήθηκε για το περιστατικό ενώ δήλωσε: «Καλά κάνουν τα παιδιά..απλά οι καταστροφές πρέπει να σταματήσουν».Αφού επέτρεψε στους φοιτητές να περάσουν το μήνυμά τους στο κοινό, ο Πέτρος Φιλιππίδης τους κάλεσε να παρακολουθήσουν την παράσταση, η οποία συνεχίστηκε κανονικά με τον κόσμο να χειροκροτεί ασταμάτητα.Οι φοιτητές διάλεξαν παραστάσεις με πολυάριθμο κοινό ώστε να έχουν ευρεία απήχηση. Άλλος ένας σταθμός στην πορεία τους ήταν οι «8 γυναίκες», όπου οι θεατές χειροκρότησαν τη διαμαρτυρία των παιδιών και λίγο αργότερα συνεχίστηκε κανονικά η παράσταση.
i-live.gr
Τρίτη, 23 Δεκεμβρίου 2008
...Ηταν μια πολυ γονιμη και πρωτογνωρη , για τα δεδομενα της χωρας μας ,κινηση και απεδειξε οτι οι καλλιτεχνες δεν μενουν απαθεις σε οτι συμβαίνει...
indymedia.athens.org
Μια δική τους αυτοσχέδια παράσταση διαμαρτυρίας δίνουν αυτές τις ημέρες σε κεντρικά θέατρα της Αθήνας φοιτητές δραματικών σχολών. Οι νεαροί επίδοξοι ηθοποιοί εισβάλουν στις αίθουσες και μπροστά στα έκπληκτα μάτια θεατών και ηθοποιών διακόπτουν το έργο, ανοίγουν πανό, φωνάζουν συνθήματα και για λίγα λεπτά διαβάζουν δικά τους κείμενα. Το βράδυ της Κυριακής εισέβαλλαν στο θέατρο όπου πρωταγωνιστεί ο Λάκης Λαζόπουλος, διέκοψαν την παράσταση και ζήτησαν, αυτό που ζητά κάθε νέος, το δικαίωμα στο όνειρο.
Νεαροί ηθοποιοί κατέλαβαν για λίγα λεπτά και τη σκηνή του θεάτρου όπου πρωταγωνιστεί ο Πέτρος Φιλιππίδης, άπλωσαν ένα πανό και ζήτησαν από τους ανθρώπους να ακούσουν τη φωνή τους. Όπως είπαν «θέλουμε να πούμε, ότι εκπροσωπούμε μόνο τον εαυτό μας, τη συνείδησή μας και κανένα κόμμα. Δεν υποκινούμαστε από κανέναν άλλο, παρά μόνο από τον εαυτό μας». Στη συνέχεια διάβασαν ένα κείμενο, στο οποίο ανέφεραν: «Τότε που καίγονταν δάση και όχι μαγαζιά, τότε που δεν μας επιτρεπόταν να φανταστούμε έναν αξιοπρεπή μισθό για την εργασία μας, τότε που το κεράκι της εκκλησίας γινόταν οικόπεδο, τότε που η οικονομική κρίση απέλυε χιλιάδες ανθρώπους, τότε που οι επιθυμίες μας χωρούσαν σε εορτοδάνεια, τότε που οι μετανάστες δούλευαν για μισθούς πείνας στην αγορά της μαύρης εργασίας, τότε που η συγκάλυψη της αστυνομικής βίας ήταν καθημερινότητα. Νοσταλγείτε τις ξένοιαστες μέρες; Τότε που είχαμε φαντασιώσεις και όχι όνειρα; Εμείς όχι. Ας μεταθέσουμε τα όρια του εφικτού».
Το κοινό στην αρχή κοιτούσε παγωμένο, τα νέα παιδιά όμως με την ειλικρίνεια που μίλησαν, κατάφεραν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους και ένα θερμό χειροκρότημα. Ο Πέτρος Φιλιππίδης δέχθηκε αδιαμαρτύρητα αυτή την διαμαρτυρία των φερέλπιδων συναδέλφων του και είπε ότι «καλά κάνουν τα παιδιά. Αυτό είναι και μια υγιής διαμαρτυρία στο κάτω-κάτω. Καλά κάνουν, πολύ καλά κάνουν. Απλώς οι καταστροφές πρέπει να σταματήσουν. Δεν ευθύνονται τα παιδιά αυτά και καλά κάνουν και αντιδρούν. Μπράβο σας». Στο ίδιο πνεύμα και η ηθοποιός Αλίνα Κοτσοβούλου, η οποία είπε ότι «δεν είναι το καλύτερο να σταματάς την παράσταση των άλλων, την ώρα που παίζουν και εργάζονται, αλλά ήταν σεβαστό με τον τρόπο που έγινε. Είναι νέα παιδιά. Μπορούμε και να τους ακούσουμε τι έχουν να μας πουν. Φαντάζομαι για να φθάσουν σε αυτό το σημείο, έχουν κάτι να πουν και όταν κάνουν τέτοιο βήμα καλό είναι να τους ακούμε».
Ο Πέτρος Φιλιππίδης αντιδρώντας ψύχραιμα, άφησε τους μαθητευόμενους μαθητές να μιλήσουν και στη συνέχεια τους κάλεσε να παρακολουθήσουν τη παράσταση. Ο «μπακαλόγατος» δυσκολεύτηκε λίγο να μπει και πάλι μετά την διακοπή στο πετσί του ρόλου, όμως το δυνατό χειροκρότημα του κόσμου ήταν η καλύτερη συμπαράσταση. Οι νεαροί ηθοποιοί θα συνεχίσουν τις παρεμβάσεις στα θέατρα και μέσα στις γιορτές. Τα όνειρα όπως λένε, δε σηκώνουν άλλη αναβολή.
Πηγή: Alpha TV
Επιμέλεια: Π. Γραμμέλης
Όμως όπως είπαμε και πιο πάνω υπάρχει και η άλλη άποψη και οφείλουμε να τη δημοσιεύσουμε... Ό,τι έχουμε υπογραμμίσει πιο πάνω, θεωρούμε ότι δίνει απάντηση στις παρακάτω αιτιάσεις περί διακοπής παραστάσεων ή ματαίωσης τους (μόνο σε μία συνέβη αυτό...), καθύβρισης ηθοποιοών και θεατών και κατά πόσον η πρόθεση ήταν η βία. Επίσης η κίνηση ήταν μοναδική, σχεδιασμένη για τη δεδομένη στιγμή και δεν σκοπεύει να μετατραπεί σε φάμπρικα ή ρουτίνα. Τέλος, οι δηλώσεις των ίδιων των ηθοποιών, στα θέατρα των οποίων έγινε η παρέμβαση, απαντά στο αν υπέκυψαν στη "βία" ή όχι. Από εκεί και έπειτα, κάθε γνώμη σεβαστή κι ας μην ξεχνάμε ότι το σκεπτικό αυτών των σκέψεων (χώρος τέχνηςκαι κατά πόσον χωρεί σε αυτόν παρεμβατική δράση, κτλ) μας απασχόλησε έντονα στη διάρκεια των συνελεύσεών μας, απλά η πλειοψηφεία μας θεωρήσαμε ότι τώρα έπρεπε να δράσουμε κατ' αυτόν τον τρόπο.
«Πρεμιέρα εξέγερσης» στις αθηναϊκές σκηνές
Επεισοδιακά ήταν και θλιβερά κατέληξαν τα επίσημα εγκαίνια της Νέας Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου την Παρασκευή το βράδυ λόγω της παντελώς ανεμπόδιστης εισβολής στο κτίριο ομάδας νεαρών, οι οποίοι διέκοψαν βιαίως την παράσταση για να ξεδιπλώσουν τα πανό τους, να μοιράσουν προκηρύξεις και να διαβάσουν ένα κείμενο με το οποίο δεν «κατάγγειλαν» το κράτος ή όποια άλλη εξουσία, αλλά καθύβρισαν τους ηθοποιούς και τους θεατές!
Τα επίσημα εγκαίνια της Νέας Σκηνής του Εθνικού, με την ολοκλήρωση της οποίας αρχίζει η σταδιακή παράδοση του πολυσυζητημένου έργου, οργανώθηκαν να γίνουν ταυτόχρονα με την επίσημη πρώτη του εναρκτήριου έργου («Ρομπέρτο Τσούκο» του Κολτές). Περίπου 20 λεπτά μετά την έναρξη της παράστασης, εισέβαλε ομάδα 30-40 (καλοντυμένων) νεαρών αγοριών και κοριτσιών, μία από τα οποία απευθύνθηκε σε θεατές και ηθοποιούς με ιταμό ύφος και προσβλητικότατα λόγια όπως «αφού έχετε απενεργοποιήσει τα κινητά σας, ενεργοποιήστε τη συνείδησή σας», «πρεμιέρες υποκρισίας», «να βγείτε από τα κλουβιά σας», «οι εγκλωβισμένες και ναρκωμένες συνειδήσεις σας» κ. ά. τέτοια.
Το εκπληκτικό όμως δεν ήταν η αλλόκοτη επιλογή των νεαρών (άραγε τόλμησαν να πάνε και σε κανένα αναψυκτήριο θέαμα; Σε κανένα σκυλάδικο;), αλλά η αντίδραση της πλειονότητας των θεατών, οι οποίοι, αν και αναίτια υβρισθέντες, χειροκρότησαν ενθουσιωδώς στο τέλος τους νεαρούς. Μάλιστα, μερικοί υπάκουσαν στην προτροπή τους και τους ακολούθησαν «στους δρόμους», λες και οι συνειδήσεις τους, πράγματι, μόλις εκείνη τη στιγμή «ενεργοποιήθηκαν». Αλλά και οι αποσυρθέντες για λίγο ηθοποιοί, όταν επανήλθαν, ανακοίνωσαν ότι δεν συνεχίζουν την παράσταση - για συμπαράσταση στους «εξεγερμένους»; Επειδή προσβλήθηκαν από τη βίαιη διακοπή της παράστασης; Διότι εν γένει σοκαρίστηκαν; Τίποτα και όλα προέκυπταν από τα ασαφή λόγια του εκπροσώπου τους, Μάκη Παπαδημητρίου.
Αλλά ο διευθυντής του Εθνικού, Γιάννης Χουβαρδάς, θεώρησε απαραίτητο να μας δηλώσει ότι συμπαρίσταται στην απόφαση των ηθοποιών - για να εισπράξει και αυτός, όπως άλλωστε και οι ηθοποιοί προηγουμένως, και οι επεμβασίες πιο μπροστά, το ένθερμο χειροκρότημα της πλειονότητας των εξυβρισθέντων και αδίκως ταλαιπωρηθέντων θεατών. Οι οποίοι, αν ίσως δεν συνειδητοποίησαν μέσα στην αίθουσα για τι ακριβώς θεωρήθηκαν ένοχοι, το αντιλήφθηκαν βγαίνοντας από το κτίριο, καθώς στους ολόφρεσκους τοίχους του φουαγιέ οι νεαροί είχαν γράψει με μεγάλα μαύρα γράμματα: «Σκατά στους κουλτουριάρηδες».
Του Βασιλη Αγγελικοπουλου
Καθημερινή, Tρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008
Το θέατρο δεν είναι Βαστίλλη
Αντε να παραδεχθούμε ότι η Ελλάδα μπήκε σε επαναστατική διαδικασία. Να τις διαλέξουμε, όμως, τις Βαστίλλες μας πριν αρχίσουμε μια-μια να τις καταλαμβάνουμε. Γιατί αυτή η φάμπρικα με τις εισβολές νέων (συνήθως σπουδαστών δραματικών σχολών) σε κεντρικά θέατρα την ώρα της παράστασης, εκτός του ότι πάει να γίνει ρουτίνα, τι στόχο έχει; (...) Το θέατρο ήταν πάντα για μένα η ύψιστη ανθρώπινη εκδήλωση, και ως εκ τούτου απολύτως «επαναστατική». Αν, λοιπόν, δεχτούμε ότι μια μερίδα θεατρόφιλων δεν είναι εφησυχασμένοι νοικοκύρηδες, που πρέπει, επιτέλους, με ανάγνωση προκηρύξεων, να δουν το φως το αληθινό, και αν συνυπολογίσουμε σε αυτούς και τους ηθοποιούς, που καλλιτέχνες άνθρωποι και με πολλά οικονομικά προβλήματα την έχουν την κοινωνική τους συνείδηση, οι εισβολές στα θέατρα ρεπερτορίου μάλλον είναι χαμένος χρόνος και επαναστατική γυμναστική.Το βράδυ της Κυριακής οι εισβολές, όμως, πήραν σβάρνα και πολλά εμπορικά θέατρα του κέντρου (περίπου 15). Διέκοψαν παραστάσεις του Πέτρου Φιλιππίδη, της Δήμητρας Παπαδοπούλου, του Σταμάτη Φασουλή, της Ελένης Ράντου, των Ρέππα-Παπαθανασίου, του Λάκη Λαζόπουλου και αρκετές άλλες. Οι περισσότερες συνέχισαν. Οχι πάντως και η «Μήδεια(2)» του Δημήτρη Παπαϊωάννου, έτσι αποφάσισαν οι χορευτές λόγω συναισθηματικής ταύτισης με τους εισβολείς αλλά και πρακτικής αδυναμίας. Ενα θεατρικό έργο, έστω και με μισή καρδιά, το συνεχίζεις πάνω στην κομμένη ατάκα. Ο χορευτής από πού ξαναπιάνει την κίνησή του;Το θέμα, όμως, δεν είναι τεχνοκρατικό. Είναι ουσιαστικό. Το μικροαστικό, συνήθως, κοινό που πηγαίνει στα εμπορικά θέατρα, δεν τσεγκεβαροποιείται από τις εισβολές. Μάλλον τα παίρνει στο κρανίο -αν και τις τελευταίες μέρες ακόμα και τα πρωινάδικα βγήκαν στα χαρακώματα. Κάποιοι θα το ξανασκεφτούν να πάνε θέατρο αυτές τις μέρες για να μείνουν με το εισιτήριο στο χέρι. Οι εισβολείς, βέβαια, μπορεί να πουν ότι η κρίση στα αστικά θέατρα δεν μας κόφτει, δεν πάει οι θεατρώνηδες να βλέπουν τις αίθουσές τους άδειες. Πειράζει που έχω άλλη γνώμη;
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Τρίτη 23/12/2008
Τα γεγονότα των δυο τελευταίων εβδομάδων μας έχουν προβληματίσει βαθειά. Κρατικοί λειτουργοί και αντιπολιτευόμενοι πολιτικοί μοιάζουν ανίκανοι να αντιδράσουν στην έμπρακτη αμφισβήτηση βασικών θεσμών και κανόνων της δημοκρατίας, από ομάδες ανθρώπων οι οποίοι, με αφετηρία ένα τραγικό γεγονός, επιτίθενται με τυφλή βία στα δικαιώματα των πολιτών και στις αρχές της κοινής μας ζωής. Την κοινοτυπία των κούφιων συνθημάτων και της ξύλινης γλώσσας των εκ του ασφαλούς αντι-εξουσιαστών, ανταγωνίζεται σε υπερβολή μονάχα η προτροπή κάποιων ενοχικών μεσηλίκων να “αφουγκραστούμε τα μηνύματα” της ανομίας, τα οποία τάχα περιέχουν περισπούδαστες και τολμηρές απόψεις για τα προβλήματα του τόπου την οποία εμείς, οι αμέτοχοι στο “κίνημα”, δεν αντιλαμβανόμαστε.
Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά. Θέλουμε όμως σήμερα να σχολιάσουμε ειδικότερα τη βίαιη διακοπή της πρεμιέρας της Νέας Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, καθώς και άλλες αντίστοιχες αυτο-αποκαλούμενες “παρεμβάσεις”, που την ακολούθησαν, με αποτέλεσμα τη ματαίωση πολλών θεατρικών παραστάσεων. Με μια έννοια, τα γεγονότα αυτά υστερούν σε σημασία των όσων προηγήθηκαν, δεν είναι παρά η φαρσική εκδοχή των κατά πολύ τραγικότερων καταστροφών, σε σπίτια, σχολειά, πανεπιστήμια, γραφεία και μαγαζιά Ελλήνων πολιτών. Από μια άλλη όμως άποψη είναι αποκαλυπτικά, καθώς αναδεικνύουν μια βασική διάσταση του τι συμβαίνει αυτό τον καιρό στην πατρίδα μας, αμφισβητώντας ανενδοίαστα την ουσία της ίδιας της δημοκρατίας, με την επίθεση στην καρδιά της, που είναι η ελευθερία της σκέψης, του λόγου και της έκφρασης, που αντιπροσωπεύει η τέχνη.
Αν εμείς οι άνθρωποί της ανεχόμαστε αγόγγυστα την κάθε ομάδα «επαναστατημένων» νεαρών να μαγαρίζει ανενόχλητη την Ακρόπολη ή να διακόπτει μια θεατρική παράσταση βρίζοντας το κοινό και γράφοντας με σπρέι στο καινούργιο, καθαρό φουαγιέ του Εθνικού το ναζιστικής υφής σύνθημα “σκατά στους κουλτουριάρηδες” (!), τι μας λέει ότι δεν θα δούμε μεθαύριο τους ίδιους ή άλλους να καίνε βιβλία ή να επιχειρούν να ορίσουν το τι θα λέμε και τι θα σκεφτόμαστε; Που μπαίνει το όριο σε αυτή την κωμικοτραγική “πολιτιστική επανάσταση” των απολίτιστων; (Παρεμπιπτόντως, τους οργισμένους νεαρούς τους προσέβαλλαν αποκλειστικά οι θεατρικές παραστάσεις ποιότητας, που παίζονται στα αφύλακτα, ταλαίπωρα θέατρά μας. Ούτε στα μπουζουκτζίδικα με τους μπράβους τους προσπάθησαν να «παρέμβουν», ούτε στα ποδοσφαιρικά ματς, προφανώς επειδή αυτά είναι υπεράνω κάθε υποψίας “κουλτούρας”.)
Η ευθύνη όμως δεν ανήκει μόνο στους αυτουργούς αλλά και στους καθ’ ύλην αρμόδιους, όσους δηλαδή χρεώνονται με πρωταγωνιστικούς ρόλους στην πολιτιστική μας ζωή. Και βέβαια, μπορεί μερικοί από τους καλλιτέχνες που αποφάσισαν να υποκύψουν στη βία και να διακόψουν τις παραστάσεις τους, προδίδοντας το κοινό τους, να κινήθηκαν από το φόβο του όχλου, οπότε, την ανάγκη φιλοτιμία ποιούντες, υποκρίθηκαν ότι «συμπαρίστανται». Κι αυτό είναι εν μέρει κατανοητό – αλλά φτάνει, ως εδώ. Ίσως κάποιοι άλλοι πάλι να συμφωνούν με τους βιαίως διακόψαντες. Δικαίωμά τους – στην ιδιωτική τους ζωή. Αλλά η τέχνη είναι λειτούργημα, που περιλαμβάνει στον κώδικα τιμής του την προάσπιση της ελευθερίας της έκφρασης. Κι όμως, δεν ακούσαμε κανένα από τους γενικώς και αορίστως περί δημοκρατίας κοπτόμενους σχετικούς επαγγελματικούς φορείς να διαμαρτύρεται για το αίσχος της βίας που συνιστούν οι «παρεμβάσεις». Και, σε κάθε περίπτωση, καλλιτεχνικοί διευθυντές εθνικών σκηνών, ή άλλοι, λιγότερο ή περισσότερο πλουσιοπάροχα επιχορηγούμενοι από τους φόρους μας, χορογράφοι, σκηνοθέτες και ηθοποιοί, ας θυμηθούν ότι είναι υπόλογοι και στους νόμους της τέχνης αλλά και του κοινωνικού μας συμβολαίου, που επιτάσσουν μεγαλύτερο σεβασμό στο κοινό αίσθημα, δηλαδή σε όσους, καλλιτέχνες ή μη, πιστεύουν στη δημοκρατία και τηρούν τους κανόνες της».
Απόστολος Δοξιάδης, Τάκης Θεοδωρόπουλος και Πέτρος Μάρκαρης.
