’’Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο…’’

’’Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο…’’ φ.ντοστογιέφσκυ.
Καθημερινά αντικρίζω μαύρο ,μπόλικη ασχήμια και αυτές τις μέρες ήρθαν να προστεθούν σ’ αυτά ο θρήνος για τον βίαιο χαμό ενός παιδιού και η μυρωδιά του καμένου με στρώσεις καταστροφής…
Το καλοκαίρι του 2004 η Αθήνα φιλοξένησε τους ολυμπιακούς αγώνες. Τα μουντά κακάσχημα κτίρια της πρωτεύουσας είχαν καλυφθεί με τεράστια πανιά που είτε απεικόνιζαν καταπληκτικές φωτογραφίες είτε πολύχρωμα έργα τέχνης. Σε αρκετά σημεία της πόλης λάμβαναν χώρα καλλιτεχνικά δρώμενα και συναυλίες. Μπορούσε κανείς ανά πάσα στιγμή κανείς να βρει κάποιον αστυνομικό σε μια γωνιά που θα τον εξυπηρετούσε μιλώντας του ευγενικά και πρόθυμα. Απ’το κέντρο της πρωτεύουσας έλειπαν οι έμποροι ναρκωτικών , οι μαστροποί και οι μαφιόζοι και παντού υπήρχαν κιόσκια με χαμογελαστούς ανθρώπους που βοηθούσαν τους πολίτες σε ό,τι χρειαζόντουσαν. Μια οργανωμένα καλοστημένη υποκρισία… Πειράζει που προτιμώ εκείνη την υποκρισία από την τωρινή ανώφελα ωμή δήθεν ειλικρίνεια? Λένε πως για να είσαι σε θέση να κρίνεις την ομορφιά πρέπει να γνωρίσεις και την απόλυτη ασχήμια. Εκτός από εκείνον τον καλοκαιρινό μήνα του 2004 , βιώνω την ασχήμια καθημερινά για 24 χρόνια περίπου… Ε, ναι, βαρέθηκα…
Βαρέθηκα να είμαι ένας νέος που θα ξαναδεί τον αγώνα του να εκφυλίζεται… Όπως όταν τον είδε να εκφυλίζεται τότε που αντέδρασε όταν του πλάσαραν ωραιοποιημένα το νομοσχέδιο Αρσένη . Όπως όταν αντέδρασε όταν είδε την χώρα του να μένει αδιάφορη σε πολέμους, φοβούμενη και βολεμένη στην απείραχτη ζαχαρένια της. Όπως όταν αντέδρασε όταν είδε τη χώρα του να καίγεται. ‘Όπως όταν αντέδρασε στην κατάσταση που επικρατεί στα ελληνικά πανεπιστήμια. Όπως όταν αντιδρά στο πολιτικό σύστημα που είναι φτιαγμένο έτη φωτός μακριά απ’τους προβληματισμούς , τις ανάγκες , την πρόοδό του νέου- ονειροπόλου- κωλόπαιδου- κουκουλοφόρου… βαρέθηκα…
Διατίθεμαι να μειώσω το χάσμα γενεών. Το θέλω ναι. Να επικοινωνήσω πραγματικά. Το θέλω ναι. Να μην μεταφέρω τα προβλήματα που εισέπραξα από τους προηγούμενους. Να προστατέψω τα παιδιά μου από το να τρώει το ένα το άλλο. οι επόμενες γενιές να μην πληρώσουν κανένα σπασμένο… φτάνει.. δε θα την σκαπουλάρουμε για πάντα.. δε θα ξεχνάμε για πάντα…
’’μεγάλωσαν τα γένια μας η ψυχή μας αλλοιώτεψε
αγριεμένο το σκυλί γαβγίζει τη φωνή του
βοήθα καλέ μου μη φαγωθούμε μεταξύ μας…’’ ν.ξυλούρης

15/12/08 Αποστόλης Ψαρρός