Φέρω στο φως το ζεστό και το άπλετο
που ολοένα φιμώνει το σώμα μου
τα βότσαλα εκείνα που κράταγες
Σε χρόνο ακαθόριστο γεμάτο απο ρήματα κρατημένα
κοιτώ πιο ψηλά και σε βλέπω
Βουλιάζω στην πέτρα και χάνομαι
Πώς γρυλίζει στα σπλάχνα μου ο ήχος της χαμένης πυξίδας;
Και τολμώ να κοιτάξω το ψέμα
Το κορμί σου στην απάτη δοσμένο σαν σε θυσια
που γίνεται αναίτια
Και φέρνω στη μύτη μου το ρούχο που φόραγες εκείνο το βράδυ που έκαιγε
Μάτια υγρά που ψάχνουν να βρουν μια εικόνα που πέρασε
Έχω φυλάξει εκείνη την αίσθηση της οικείας ανάσας που έσβησε